Πέμπτη 3 Νοεμβρίου
Το πρωί επισκέφθηκα το 2ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου, ύστερα από πρόσκληση της διευθύντριας Δέσποινας Μουζαλά. Σκοπός να γνωρίσουν τα παιδιά την σκιτσογράφο (δηλαδή εμένα), να συνομιλήσουν και να ζωγραφίσουν μαζί της. Για να συμμετέχουν όσο γίνεται περισσότερα παιδιά και να μη μείνει απέξω καμία τάξη, χρησιμοποιήσαμε τη μεγάλη αίθουσα των εκδηλώσεων.
Αν ξέρεις να φτιάχνεις έναν κύκλο, ένα τετράγωνο, ένα τρίγωνο και μια γραμμή, (Εύκολο; Ουουου, πανεύκολο!) τότε μπορείς να φτιάξεις μια εικόνα ή μια ολόκληρη ιστορία κόμικς. Κάπως έτσι αρχίσαμε. Μ' ένα ανθρωπάκι, που λες και ήταν φτιαγμένο από σπιρτόξυλα. Εύκολα μπορούσε ν' αλλάξει στάση. Να περπατήσει, να τρέξει, να πηδήσει, να σκύψει, να ξαπλώσει, να σηκωθεί. Εύκολα μπορούσε ν' αλλάξει έκφραση. Να γίνει χαρούμενο, θλιμμένο, θυμωμένο. Η φαντασία των παιδιών πρόσθεσε απίθανα στοιχεία και το σπιρτοξυλανθρωπάκι ζωντάνεψε στην εικόνα που έφτιαξε κάθε παιδί.
Τα παιδιά των μεγάλων τάξεων είχαν να κάνουν πολλές ερωτήσεις. Πώς φτιάχνεται ένα βιβλίο; Ποια είναι η σειρά; Πρώτα το κείμενο και μετά οι εικόνες; Πώς σκέφτεστε τι εικόνα θα φτιάξετε; Πώς ζωγραφίζετε; Με μολύβι, με μαρκαδόρο, με πινέλο; Ο τυπογράφος τυπώνει πολλά βιβλία; Μπορεί να τυπώσει ένα μόνον αντίτυπο;
Φυσικά ζωγραφίσαμε. Βέβαια, ο χρόνος που απόμενε ήταν λίγος. Δεν μπορέσαμε να ζωντανέψουμε όπως θα θέλαμε τον σπιρτοξυλάνθρωπο, αλλά του φτιάξαμε τέλεια χέρια. Τι εννοώ. «Η δυσκολία που αντιμετωπίζει συνήθως ένας σκιτσογράφος είναι τα χέρια των χαρακτήρων του», είπα στα παιδιά. «Υπάρχει ένα απλό τρικ να φτιάχνεις την παλάμη με τα δάχτυλα». Και τους το έδειξα.
«Μια άλλη δυσκολία είναι τα άλογα», συνέχισα.
«Κυρία, εγώ ξέρω πώς γίνονται τα άλογα», είπε μια κοπέλα.
Χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Κανείς μας δεν κουνήθηκε. Οπότε φτιάξαμε και άλογα.
Όλες οι μέρες του ταξιδιού στον Βόλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου