Η φαντασία πάει... σχολείο-πρώτη μέρα

Δευτέρα 11 Μαΐου

Στο πρόγραμμα ήταν δύο συναντήσεις. Μία με το Νηπιαγωγείο και άλλη μία με τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου Τοιχιού. Τελικά τις έκανα τρεις για να μην μείνουν απέξω οι μεγάλες τάξεις του δημοτικού.

Στο νηπιαγωγείο έδειξα στα παιδιά πόσο εύκολο είναι να φτιάχνεις ανθρώπους που γελάνε, που είναι θυμωμένοι, στενοχωρημένοι, έκπληκτοι, που στέκονται, περπατάνε, τρέχουν... Ναι, τελικά είναι εύκολο.

Στο δημοτικό έδειξα στα παιδιά πώς φτιάχνουμε κόμικς. Φτιάχνουμε το σενάριο. Ύστερα, πρώτο και πολύ σπουδαίο είναι να χωρίσεις το χαρτί σου σε κουτάκια. Αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι.

— Δύσκολο είναι, κυρία.

— Ναι, εδώ που τα λέμε, είναι λίγο δύσκολο, αλλά μόλις το μάθεις δεν θα δυσκολεύεσαι πια.

Από κει και πέρα η φαντασία των παιδιών έσπασε τα περιγράμματα, έβαλε φούσκες και ήχους και μετέτρεψε το απλό σενάριο σε εικαστικό γεγονός.

Είναι μερικές ζωγραφιές που ξεχωρίζουν κι αναζητάω τα πρόσωπα και το βλέμμα των παιδιών που τις έφτιαξαν. Τα ενθαρρύνω να μου κάνουν ερωτήσεις. Αν θέλουν στην τάξη ή αν θέλουν ιδιαιτέρως, όταν βγουν για διάλειμμα τα άλλα παιδιά. Κι ύστερα τους εμπιστεύομαι το σημειωματάριό μου. Το... τούβλο, όπως το έλεγαν τα παιδιά στο Μεγανήσι. Τα παιδιά που αγαπάνε το σχέδιο βάζουν έναν ορατό στόχο. Αν πουν «Κι εγώ μπορώ», το σημειωματάριο έχει κάνει... πολυεπίπεδα καλό.

Αυτή η συμβουλή του Ηλία Ταμπακέα (μεγάλος δάσκαλος!) αξίζει χρυσάφι.