Συζήτηση με τον ζωγράφο Κώστα Τσόκλη

Στη διάρκεια της συνεργασίας μου με το περιοδικό ΔΥΟ είχα διάφορες ευτυχείς στιγμές. Μία από αυτές ήταν η συνέντευξη με τον μεγάλο ζωγράφο Κώστα Τσόκλη τον Οκτώβριο του 1987.

Αγνοώ γιατί η διευθύντρια του περιοδικού αποφάσισε να στείλει εμένα, μία εικονογράφο με μηδέν δημοσιογραφική εμπειρία, για να πάρει τη συνέντευξη. Ήταν μια απόφαση από το πουθενά, που όμως την είδα σαν δώρο. Θα συναντούσα τον ζωγράφο που θαύμαζα.
Εφοδιασμένη με ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι πήγα στα μακρινά στούντιο, όπου γυριζόταν μια εκπομπή που παρουσίαζε στα παιδιά μεγάλους ζωγράφους. Εκείνη την ημέρα είχε γύρισμα ο Κώστας Τσόκλης. Θα τον συναντούσα σε ένα από τα διαλείμματα του γυρίσματος. Έτσι κι έγινε.
Η συνέντευξη για τους μικρούς αναγνώστες του περιοδικού ολοκληρώθηκε γρήγορα. Ο υπόλοιπος χρόνος του διαλείμματος ήταν μία συζήτηση με τον ζωγράφο, για την οποία τού είμαι πάντα ευγνώμων. Γιατί; Ξεκινούσα το ταξίδι κι εκείνος μου έδωσε την πυξίδα.
Έχω κρατήσει τη μικροσκοπική κασέτα και την απομαγνητοφώνηση, όπως δακτυλογραφήθηκε σε δημοσιογραφικό χαρτί με μια παλιά γραφομηχανή Royal. Αρκετές φορές έχω ανατρέξει σ' αυτή τη συζήτηση, που παραμένει φρέσκια και συγκινητικά ενδιαφέρουσα.

Σ' αυτό το σημείο λείπουν δυο αράδες.

Στο τέλος της συνάντησης ο Κώστας Τσόκλης μου χάρισε μια υπογεγραμμένη φωτογραφία ενός από τα έργα του. 

ΚΛΙΚ