Σε δημοτικό σχολείο της Κοκκινιάς

Με προσκάλεσαν να επισκεφθώ το 41ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά, στην Κοκκινιά, για να κάνω εργαστήριο με τα παιδιά. Μίλησα τηλεφωνικά με έναν δάσκαλο του σχολείου, τον κ. Τρόμπατζη.
Εκείνο το απόγευμα, περίμενα τηλεφώνημα από κάποιον κύριο, σχετικά με την έκθεση «Γυναίκα και Φως», τον οποίο δεν γνώριζα, αλλά που τα όνομά του έμοιαζε με του κ. Τρόμπατζη, τον οποίο επίσης δεν γνώριζα. Αποτέλεσμα; Για ένα δυο λεπτά μιλούσαμε για διαφορετικό θέμα ο καθένας και απορούσαμε που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. 

Η παρεξήγηση λύθηκε με αμοιβαία γέλια και βέβαια δέχτηκα ευχαρίστως την πρόταση. Είχα πολύ καιρό να επισκεφθώ σχολείο. Ο κορονοϊός μάς στέρησε πολλά! Κι ένα από αυτά είναι η χαρά που λάμπει στα μάτια των παιδιών και η εύγλωττη έκφραση «Α, αυτό; Κι εγώ μπορώ να το κάνω!»
Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο! Άλλωστε ένα τέτοιο εργαστήρι δεν είναι μάθημα και τα παιδιά δεν τα ενδιαφέρει η τέλεια ζωγραφιά. Τα ενδιαφέρει να δουν πώς γίνεται. Είναι σημαντικό να δουν κάποιον την κάνει ζωντανά, μπροστά τους. 

Με τις μικρές τάξεις το πράγμα ήταν απλό. Αν ξέρω να σχεδιάζω έναν κύκλο, ένα τετράγωνο, ένα τρίγωνο και μια γραμμή, μπορώ να σχεδιάσω ό,τι θέλω. Άνθρωπο, ζώο, αντικείμενο.

Με τις τρεις μεγαλύτερες τάξεις μπήκαμε σε βαθιά νερά. «Είναι δύσκολο να φτιάξω μια ιστορία κόμικς;»

Σίγουρα έχει κάποιες δυσκολίες, αλλά ας ξεκινήσουμε απλά για να τις αποφύγουμε. Το κόμικς χρειάζεται ένα σενάριο, ακόμα κι αν είναι το πιο απλό σενάριο του κόσμου.
Ξεκινήσαμε με κάτι πολύ απλό. Η φαντασία των παιδιών μετέτρεψε ένα συνηθισμένο πρωινό ξύπνημα σε ευχάριστη περιπέτεια, που τελείωνε με δεινόσαυρους, διαστημόπλοια και άλλα απροσδόκητα.

 

Εδώ με μία από τις δασκάλες των μεγάλων τάξεων.

Στο τέλος τα περισσότερα παιδιά μού χάρισαν τις ζωγραφιές τους. Κάποια μου είπαν με πολλή σοβαρότητα ότι θα τις κρατήσουν για να τις ολοκληρώσουν. 
Όταν χτύπησε το κουδούνι, τα παιδιά θα έβγαιναν για διάλειμμα κι εγώ μπορούσα να φύγω. Κι επειδή δεν είχαμε ξεκολλημό ούτε αυτά αλλά ούτε κι εγώ, περάσαμε μαζί και το διάλειμμα. 

Ενώ τα παιδιά ζωγράφιζαν ανθρώπους και ζώα,
ο δάσκαλός τους, ο πάτερ Ανδρέας, κρατούσε σημειώσεις.