Συζητάμε με μία φίλη, που ζει στο εξωτερικό, τις προοπτικές της συνεργασίας μας. Συζητάει η φίλη μ' έναν φίλο της τα σχέδιά μας και αναφωνεί ο φίλος:
— Τι; Ξέρεις την Τέτη Σώλου;
— Ε, ναι!
— Όταν ήμουν φοιτητής έκοβα τα στριπάκια της από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και τα κόλλαγα στα βιβλία μου.
Η φίλη μού μετέφερε τον διάλογο και μου έστειλε ένα απόκομμα από τα φυλαγμένα του φίλου.
Δεν θα υπολογίσω πόσα χρόνια πέρασαν από τη δημοσίευσή του, γιατί θα χρειαστεί ν' αλλάξω την αυθαίρετη, αλλά πολύ βολική κοσμοθεωρία μου ότι ο χρόνος και η ευθεία είναι τσακωμένοι. Ο χρόνος κινείται κυκλικά κι εμείς μπορεί να μεγαλώνουμε αλλά δεν παλιώνουμε ή παλιώνουμε αλλά δεν μεγαλώνουμε ή τέλος πάντων ό,τι θέλουμε κάνουμε.
Μου έκαναν εντύπωση κάποιες εκφράσεις των στριπ που για τα σημερινά δεδομένα δεν είναι ορθές.
Η συγκίνηση που αισθάνθηκα γέννησε τη σκέψη ότι ναι μεν το παρελθόν δεν μας προσδιορίζει, αλλά αν θέλουμε μπορεί να μας επαναπροσδιορίσει σε μία αέναη ευχάριστη ποικιλία.
Η κοσμοθεωρία μου στρώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου