18 Οκτ 2018

Βιβλίο στα σκαριά - χάρη στο καλό κείμενο η εικονογράφηση απογειώνεται και κάτι καινούργιο ξεκινάει...

Πώς είναι να φτιάχνεις την τελευταία εικόνα ενός βιβλίου που επί τρεις μήνες πρωταγωνιστεί στην καθημερινότητά σου, όταν μάλιστα έχεις ταυτιστεί με τον κεντρικό ήρωα;
Αυτό θα το ανακαλύψω σήμερα, που θ' αρχίσω το χρώμα της φαντασμαγορικής και πολυπρόσωπης εικόνας, που κλείνει πανηγυρικά την ιστορία.
Με το συγκεκριμένο βιβλίο έγινε κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Μόλις διάβασα το κείμενο, σχηματίστηκαν τσακ μπαμ στο μυαλό μου οι εικόνες (καλά, αυτό δεν είναι δύσκολο) και οι συμβολισμοί (εδώ σε θέλω!). Οι συμβολισμοί ήταν ρίσκο, γιατί ξέφευγαν εντελώς από την παραδοσιακή (ας την πούμε έτσι) εικονογράφηση του κειμένου. Το ζητούμενο δεν ήταν η απεικόνιση, αλλά η ανίχνευση της ψυχολογίας του ήρωα, που περνάει από φουρτούνες μέχρι να λυτρωθεί. Οι φουρτούνες της ψυχής του έγιναν εικόνες. 

Είχα κατά νου ένα απόφθεγμα: 



Αυτά ακριβώς είναι και τα γιατρικά του ήρωα του βιβλίου.

Έκανα προσχέδια και κόντρα προσχέδια, έφτιαξα τα τελικά σκίτσα καλοδουλεμένα στις λεπτομέρειες, και άρχισα να τους βάζω χρώμα. Θεωρητικά ήμουν σε καλό δρόμο και το βιβλίο θα τελείωνε σύντομα. Κάτι μ' έτρωγε όμως και ξύπναγα τη νύχτα, άνοιγα τον υπολογιστή, κοιτούσα τις εικόνες και δεν μου έλεγαν αυτό που ήθελα ν' ακούσω.
Ώσπου μια ωραία πρωία κατάργησα πολλά από τα καλοδουλεμένα σκίτσα κι επανέφερα τα προσχέδιά τους που είχαν φρεσκάδα και αμεσότητα. 


Ίσως θυμάστε την εικόνα με το βαρκάκι στην αγριεμένη θάλασσα, που είχα ποστάρει πριν από λίγες μέρες. Ήταν ένα σκίτσο που έκανα στα γρήγορα μιλώντας στο τηλέφωνο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάθε σκίτσο που φτιάχνουμε μιλώντας στο τηλέφωνο στέκεται εικονογραφικά. Αλλά όταν το ενδιαφέρον είναι ολόκληρο στραμμένο σ' έναν σκοπό, αυτόν υπηρετούμε, ακόμα και ασυναίσθητα.


Χωρίς διορθώσεις και σβησίματα, χρωματίστηκε κι έγινε πρωταγωνιστική εικόνα. Συμμετέχει στην εικονογράφηση, έγινε ταπετσαρία και πρόταση για το εξώφυλλο. Κρατάω αυτή την εικόνα στο αρχείο, στη μνήμη και στην καρδιά μου, γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι η αρχή μιας καινούργιας προσέγγισης στην εικονογράφηση. Άλλωστε, στο παρόν κρύβεται το μέλλον. 


Η κυρία της παραπάνω εικόνας δεν αναφέρεται στο κείμενο. Είναι μια «γλάστρα» που τοποθέτησα στη μεγάλη σκηνή της τελετής βράβευσης. (Άκρη δεξιά φαίνονται κάτι ουρίτσες. Είναι τα κωλομπερντεδάκια του φράκου του υπουργού που κάνει την απονομή). Είχα τα κέφια μου φτιάχνοντας την εικόνα και τις λεπτομέρειές της, όπως είχα τα κέφια μου φτιάχνοντας ολόκληρο το βιβλίο, και όλος ο χρόνος μου ήταν αφιερωμένος σ' αυτό. Μου πήρε πολλή ώρα για να τελειώσω μια ανθυπολεπτομέρεια, τη δαντέλα του φουστανιού της γλάστρας. 

(Άσχετο. Μαμά, μπορεί να μην έμαθα να πλέκω σαν εσένα, αλλά φτιάχνω κάτι δαντέλες από πίξελ άλλο πράμα!)

Σας δείχνω αυτές τις εικόνες (για την ακρίβεια λεπτομέρειες εικόνων) στα μουλωχτά, γιατί το βιβλίο είναι υπό έκδοση και ακόμα τηρείται μυστικότητα. Θα σας πω περισσότερα σε λίγες μέρες, που θα ανακοινωθεί επίσημα από τον εκδότη.

Τελειώνοντας ας επαναλάβω αυτό που λέω σε κάθε ευκαιρία: σε συζητήσεις, σε συνεντεύξεις, σε ομιλίες, σε άρθρα:

«Το καλό κείμενο είναι το πιο δυνατό εργαλείο του εικονογράφου». 

Και όπως είναι γνωστό, τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα. Στάθηκα τυχερή, γιατί το κείμενο που εικονογράφησα είναι και καλό και ισορροπημένο. Το δράμα του ήρωα δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή μελόδραμα και οι περιγραφές, αντί να δεσμεύουν, εμπνέουν. Γνώρισμα του καλού κειμένου είναι η ελευθερία που αφήνει στην εικονογράφηση. Κι έτσι η εικονογράφησή μου πέρασε σε άλλο επίπεδο!
Κάποιες φορές το κείμενο γίνεται κομμάτι της εικόνας.



Υπάρχουν εικόνες βαριές, με πολύ χρώμα, που ξακρίζονται. 



Υπάρχουν εικόνες που το φόντο τους δεν είναι το πραγματικό σκηνικό, αλλά η ψυχική κατάσταση του ήρωα. 

Για παράδειγμα, ενώ η αποφασιστική συζήτηση γίνεται στο σχολείο, εικονογραφικά διαδραματίζεται μέσα σε μία βάρκα που πλέει στην απέραντη θάλασσα.

Υπάρχουν και εικόνες ανάλαφρες, που λειτουργούν στο κάτασπρο. 
Κι επειδή αφαίρεση δεν σημαίνει φτώχεια, η ψυχολόγος της ιστορίας μπορεί να μην έχει σκηνικό πίσω της, αλλά έναν πατέρα της ψυχανάλυσης, σε μια κορνίζα που κρέμεται από το πουθενά, τον έχει οπωσδήποτε.

Τέτη Σώλου
18 Οκτωβρίου 2018

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου