Ο νάρθηκας της Αμάλθειας

Στο τέλος της άνοιξης ο πόνος στο πόδι είχε γίνει αφόρητος. 

— Δεν είναι τίποτα. Για κάταγμα κοπώσεως πρόκειται. Μια επεμβασούλα ρουτίνας θα κάνουμε, είπε ο γιατρός.
— Τι εναλλακτική έχω;

— Να φορέσεις νάρθηκα μέχρι να πωρωθεί.
— Παρντόν;
— Μέχρι να δέσει.

Είμαστε Ευρώπη

Το περίφημο ευρωπαϊκό σπρωχτό.

Σε λίγες μέρες θα πήγαινα στην Κοζάνη για τη Γιορτή Πολυγλωσσίας. Θα ταξίδευα με το ΚΤΕΛ. Ναι, αλλά πώς θ' ανέβαινα τα σκαλιά του λεωφορείου με τον νάρθηκα; Ας τηλεφωνήσω στα ΚΤΕΛ να μάθω τι πρόβλεψη υπάρχει για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.

Μετά τις καλημέρες και τις σχετικές εξηγήσεις έμαθα ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη.

— Δηλαδή, πώς θα μπω στο λεωφορείο;

— Σπρωχτά.
— Κάτσε βρε κοπέλα μου. Επειδή είμαστε Ευρώπη, για πες το μου πιο ευρωπαϊκά. Πώς μπαίνει στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ ένας άνθρωπος που φοράει γύψο στο πόδι;

—Με την όπισθεν.

Μιλούσε σοβαρά! Βέβαια, δεν ξέρω τι είχε καταλάβει. Θέλησε να μου δώσει το κινητό του οδηγού του λεωφορείου για να συνεννοηθώ μαζί του. Να και προσωπικές επαφές! Και πάνω που ήμουν έτοιμη να το γλεντήσω, ο γιατρός μου το ξέκοψε. «Όσο φοράς νάρθηκα, ταξίδια γιοκ. Περπάτημα όμως όσο θες!».

Περπάτημα στην Αθήνα

Δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβω ότι το περπάτημα στα πεζοδρόμια της Αθήνας για κάποιον που δυσκολεύεται να βαδίσει είναι άθλος με πολλά ζιγκ ζαγκ. Καφάσια-ζιγκ, καρέκλες καφετέριας-ζαγκ, παρκαρισμένο μηχανάκι-ζιγκ, σπασμένες πλάκες-ζαγκ, διαφημιστικό μπάνερ μαγαζιού-ζιγκ, αυτοκίνητο πάνω στη ράμπα-ζαγκ. Κατέβαινα από το πεζοδρόμιο και βάδιζα στο οδόστρωμα. Ήταν πιο βολικό, αλλά καθόλου ασφαλές. Έπρεπε να πηγαίνω ανάποδα στην κίνηση και άκρη άκρη για να μη με κόψει κανένα αυτοκίνητο. Vivere pericolosamente! 

Οι άνθρωποι
Όσο άθλια ήταν η κατάσταση των πεζοδρομίων τόσο ευγενική ήταν η συμπεριφορά των ανθρώπων, μόλις έβλεπαν αυτό το ρόμποκοπ βαρέλι στο πόδι. Προτεραιότητα, προθυμία για βοήθεια, ενδιαφέρον και χαμόγελα. Υπήρξαν και κάποιοι αμήχανοι που με κοίταζαν με τόσο λυπημένο ύφος που μου ερχόταν να τους παρηγορήσω. 

Συγγενείς και φίλοι

Από την πρώτη στιγμή που φόρεσα τον νάρθηκα, το πόδι πήρε σωστή θέση και οι πόνοι σταμάτησαν εντελώς. Ξαναβρήκα το κέφι μου! Οι συγγενείς και οι φίλοι δεν είχαν πειστεί ολότελα και στενοχωριόντουσαν μήπως στενοχωριέμαι. Με φρόντιζαν με τέτοια γενναιοδωρία που εγώ δεν είχα να νοιαστώ για τίποτα και με τόση διακριτικότητα που θα μπορούσα και να μην το έχω καταλάβει.

Τεμπελιά κι άγιος ο Θεός

Μετά τις πρώτες μέρες της προσαρμογής, η ζωή μπήκε σε καινούργια σειρά. Κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα, είδα μερικές ωραίες ταινίες, είδα αμέτρητα επεισόδια Lucy Show και ανακάλυψα τις εκλεκτικές συγγένειες της Ιζόλας με τη Λούσυ και άλλες παλαβιάρες, διάβασα κόμικς, τεμπέλιασα στον κήπο μόνη ή με παρέα και γενικά έκανα πράγματα που είχα πολύ καιρό να τα κάνω μαζεμένα.

Ιζόλα και συγγενείς.

Ποιος διακόπτει τη νιρβάνα μου;
— Τελικά θα στείλεις έργο στην Biennale της Σαντορίνης;
— Μπααα, πού να τρέχω τώρα!
— Δεν χρειάζεται να πας. Θα στείλεις;
— Δεν νομίζω.
Το θέμα της φετεινής Biennale Σαντορίνης ήταν η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και ότι ο καθένας μας είναι μια Αλίκη. Κάπως έτσι. Δεν μου κατέβαινε καμιά ιδέα για εικαστικό, οπότε δεν έστειλα έργο. Έφτιαξα όμως ένα κόμικς που έστελνε τον Τριστάνο στην άλλη μεριά του καθρέφτη και την Ιζόλα στον καναπέ σε κατάσταση νιρβάνας.

Έχει κι άλλες σελίδες. Πρόκειται περί έπους!

Στην πρίζα

Και ξαφνικά μπήκα στην πρίζα με δύο πράγματα. Με το Hellas Special, το vintage ιστολόγιο που είχα αρχίσει να φτιάχνω, αλλά δεν ήξερα πού ακριβώς το πήγαινα, και με την ΠΕΑΝ, μια αστική αντιστασιακή οργάνωση της Κατοχής που είχε κάνει ένα θρυλικό σαμποτάζ στην καρδιά της Αθήνας. 

Ο ρυθμός άλλαξε τελείως κι από χαλαρός έγινε εντατικός. Κοιμόμουν όσο μου χρειαζόταν για να ξεκουραστώ και σηκωνόμουν με λαχτάρα να συνεχίσω τη δουλειά μου. Το άρθρο για την ΠΕΑΝ χτιζόταν λιθαράκι λιθαράκι και η έρευνα έφερνε καινούργια θέματα προς έρευνα. Το Hellas Special έβρισκε τον δρόμο του με άρθρα για τις δεκαετίες του ’30, του ’40, του ’50 και του ’60. Ο αγαπημένος μου συγγραφέας έχει πει ότι η ιστορία γράφεται τόσο στα πεδία των μαχών όσο και στις μικρές αγγελίες των εφημερίδων. Το διαδίκτυο μου έδινε πολλές δυνατότητες και πρόσβαση στα ηλεκτρονικά αρχεία πολλών παλιών εντύπων. Μέχρι και πλοίο με το όνομά μου βρήκα.

Μεταξύ ΠΕΑΝ και Hellas Special –έτσι για ποικιλία– ανέλαβα την καλλιτεχνική επιμέλεια ενός βιβλίου για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Τον Αύγουστο ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τη Huffington Post. Και πριν βγει το καλοκαίρι ανάρτησα δημόσια το Hellas Special.

Αυτό που με κρατούσε προσωρινά μακριά από τα ταξίδια, τις βόλτες και την κίνηση μου έδινε σε αντάλλαγμα ελευθερία και δημιουργία. Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά το καλοκαίρι του 2016 ήταν από τα ομορφότερα καλοκαίρια που έχω περάσει.

Ελεύθερη ιατρού

Ήρθε ο Σεπτέμβρης. Ήρθε κι ο γιατρός από τις διακοπές του. Έβγαλα ακτινογραφία κι πήγα για κλινική συνεκτίμηση.

— Εντάξει είσαι.

— Τι εντάξει;

— Έγινες καλά! 

Στο μνημείο της ΠΕΑΝ

Πρωινός καφές μ' έναν καλό φίλο, στον πεζόδρομο της Γλάδστωνος λίγο πιο πάνω από το μνημείο της ΠΕΑΝ και τη βουή της Πατησίων.
— Τελικά, αυτό το καλοκαίρι έγιναν πολλά και σπουδαία, μου είπε όταν άκουσε τα νέα μου.
— Είδες; Είδες τι έβγαλε ένας νάρθηκας;
— Αυτός δεν ήταν ένας απλός νάρθηκας. Ήταν ο νάρθηκας της Αμάλθειας!
Τέτη Σώλου
Οκτώβριος 2016