Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι μου θυμίζει μια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει. Μερικές φορές το ακούω για θυμάμαι την εικόνα που θα σας περιγράψω.
Ήταν τέλος της άνοιξης. Πριν από τη σφαγή της εξεταστικής είχαμε πάει στη Θάσο και μέναμε με σλίπινγκ μπαγκ στη σπηλιά στα Λιμενάρια. Η σπηλιά είχε μπροστά της μια μικρή ακρογιαλιά κι ύστερα απλωνόταν ατέλειωτη η θάλασσα. Χαράματα με ξύπνησε μια μελωδία. Είδα να περνάει μια βάρκα με κουπιά και ο βαρκάρης, ανύποπτος για την παρουσία μας, τραγουδούσε δυνατά αυτό το τραγούδι.
Ήταν εκείνη η ώρα του πρωινού που ο ουρανός και η θάλασσα έχουν το ίδιο γλαυκό χρώμα και η βάρκα έμοιαζε σαν να πλέει στον αέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου