Οι φίλοι στο Μυρμήγκι (δίκτυο αλληλεγγύης της 6ης διαμερισματικής κοινότητας Αθήνας) διοργανώνουν αγορές αγαθών χωρίς μεσάζοντες στην πλατεία Κυψέλης. Και η πλατεία γεμίζει κόσμο και κίνηση.
Για τους μικρούς οργανώνονται δραστηριότητες ζωγραφικής, που τις έχω αναλάβει με πολλή χαρά. Απλώνουμε μουσαμάδες στο γρασίδι, στρώνουμε κάμποσα μέτρα χαρτί, παίρνουμε μαρκαδόρους και μολύβια και φροντίζουμε να γεμίσουμε το χαρτί με πανέμορφες ζωγραφιές. Τα χέρια μας ή τα ρούχα μας γεμίζουν πολύχρωμες πιτσιλιές. «Ε, δεν πειράζει», λέω στα παιδιά, «γιατί εμείς είμαστε...»
— Καλλιτέχνες! συμπληρώνουν με χαρούμενη φωνή όσο πιο δυνατά μπορούν.
Κι αν η φωνή δεν ακουστεί ως την άλλη άκρη της πλατείας, το επαναλαμβάνουμε ακόμα πιο δυνατά. Γιατί καλλιτέχνης δεν είναι μόνον ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο γλύπτης... Είναι αυτός που κάνει τη ζωή έργο τέχνης. Και είμαι σίγουρη πως κάποια απ' αυτά τα παιδιά θα το κατορθώσουν.
Φωτογραφίες από την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2013
Η Κυψέλη μου
Η Κυψέλη είναι μία από τις γειτονιές μου. Πρωτογνώρισα την κάποτε όμορφη Φωκίωνος Νέγρη κρατώντας το χέρι της μαμάς. Ξέρω όλα τα δρομάκια της και τα έχω περπατήσει όλα. Στην οδό Πυθίας οι φίλοι των πρώτων νεανικών χρόνων είχαν ένα ημιυπόγειο εργαστήρι που ήταν τόπος συνάντησης και ποικίλων δραστηριοτήτων. Κάποτε στέγαζε μια ντραμς και διάφορες ηλεκτρικές κιθάρες, κάποτε άλλοτε μία παλιά μοτοσικλέτα Φλορέτα που ο ιδιοκτήτης της είχε λύσει και είχε τακτοποιήσει σε κουτιά μέχρι να την ξανακάνει καινούργια... Υπήρχαν εργαλεία κάθε είδους, ακόμα και πολύ εξειδικευμένα, και πάντα κάποιος κάτι έφτιαχνε. Ήμασταν μια παρέα που είχαμε την τύχη να σμίξουμε την εποχή των πιο καθοριστικών μας αναζητήσεων. Για μένα ήταν το πρώτο μου ατελιέ. Χαρτιά, μουσαμάδες, πενάκια, σινικές, ρολά, πινέλα, λαδομπογιές, σωληνάρια, παλέτες, νέφτια ήταν ευπρόσδεκτα σ' εκείνη τη δημιουργική φωλιά. Καμιά φορά περνούσε η Κική Ρέππα, ηθοποιός και ζωγράφος, για να πει μια καλησπέρα με την καθαρή, γάργαρη φωνή της, να δει τα καινούργια έργα, να δώσει μια συμβουλή ή να προτείνει κάποια τεχνική.
Τα βράδια μαζεύονταν οι φίλοι και το εργαστήρι γέμιζε χαρούμενα. Οι συζητήσεις του ντράμερ και του κιθαρίστα περί ζωγραφικής ήταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα απ' αυτό της Κικής.
— Πώς το λένε αυτό; Παλέτα ή μπαλέτα;
— Μπαλέτα το λένε.
— Και γιατί το λένε μπαλέτα;
— Γιατί μ' αυτό την μπαλεύεις την τέχνη.
Κι ύστερα φύσηξε ένα ευχάριστο αεράκι και σκορπίσαμε σαν σπόροι για να φυτρώσουμε αλλού.
Αυτά είναι μερικές αγαπημένες αναμνήσεις, που ανέφερα παρεμπιπτόντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου