Το σπίτι στα σύνορα του κόσμου

The House on the Borderland

του William Hope Hodgson
μετάφραση: Τέτη Σώλου

Εκδόσεις Πορτοκάλι, 2007

στον Μάκη Πανώριο

Ένα απομονωμένο σπίτι με σκοτεινή φήμη στη Δυτική Ιρλανδία πολιορκείται από βδελυρά όντα ενός άλλου κόσμου, που αναδύονται από μία κρυμμένη άβυσσο... Ένας Αναχωρητής ταξιδεύει στο μέλλον μέχρι την καταστροφή του ηλιακού συστήματος και πέρα απ' αυτήν... Ακατονόμαστοι κίνδυνοι παραμονεύουν στο σύνορο που χωρίζει την πραγματικότητα που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, από την άλλη, τη φρικτή κι αλλόκοτη που επιμένουμε να αγνοούμε.

Σύμφωνα με τον H.P.Lovecraft το έργο κατατάσσεται «στην αφρόκρεμα των κλασικών έργων».

Τα τρία πρώτα κεφάλαια
ΚΛΙΚ

Λίγα λόγια για το έργο από τις σημειώσεις του μεταφραστή

Ο ήρωας
[...] Το έργο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Αναχωρητής, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Hodgson που προσδιορίζει σαφώς την ταυτότητά του μέσα από τον ήρωά του, τόσο που, αν του έδινε όνομα, θα ήταν σαν να κατέστρεφε τη γοητεία του.

Ο θάνατος του Ήλιου, τα υπόγεια καταφύγια, τα τέρατα, το σκοτάδι και ο τρόμος που κυριαρχούν πάνω στη Γη, η αγκαλιά που τον προστατεύει από τους κινδύνους είναι ζητήματα που απασχολούν τον Hodgson σ' αυτό το μυθιστόρημα;, όπως και στο The Night Land. 

Ο κόσμος του Αναχωρητή

Για τον Αναχωρητή o κόσμος είναι ύλη και πνεύμα. Τα αντικείμενα και τα ουράνια σώματα έχουν και κάποια άλλη υπόσταση εκτός από την υλική. Το ανθρώπινο ον είναι ύλη και πνεύμα. Η ύλη διαλύεται, όπως διαλύθηκαν τα έπιπλα του σπιτιού μέσα στους αιώνες, όπως διαλύθηκε και το σώμα του. Το πνεύμα, όμως, είναι αθάνατο.

Παρά τις επικλήσεις του, ο Αναχωρητής πλανιέται σ’ ένα σύμπαν χωρίς Θεό. Βρίσκει τον παράδεισο και τη χαρά, μόνο όταν ξαναβρίσκει εκείνη που αγαπάει. Η Αγάπη διαρκεί αιώνια και αυτή είναι ο παράδεισος. Η Μητέρα.

Οι σεξουαλικοί συμβολισμοί

Τα τέρατα που πολιορκούν το σπίτι είναι ωχρά, γουρουνόμορφα πλάσματα που τριγυρίζουν με αρπακτικούς σκοπούς μέσα στους θάμνους, όπως οι εραστές της Κίρκης, όταν μεταμορφώθηκαν σε γουρούνια. Κι ακόμα συσχετίζονται με γυναικεία γεννητικά όργανα: το σπίτι τους είναι στα σπλάχνα της γης και βγαίνουν από μία σχισμή σε σχήμα V. 

Στο Σπίτι στα Σύνορα του Κόσμου η αλληγορία είναι σαφής. Πρέπει να απορρίψουμε το ζωώδες πάθος στη σωματική επαφή. Είναι μία «λούμπα» για την ανθρωπότητα από αμνημονεύτων ετών κι έτσι θα είναι για πάντα μέχρι το τέλος του κόσμου. Η μόνη αγάπη στην οποία μπορούμε να στηριχτούμε και την οποία μπορούμε να εμπιστευτούμε, είναι η αγάπη που δεν ασχημονεί, δε ζητεί τα εαυτής, υπομένει κι ελπίζει. Η αγάπη που, αν και δεν ταυτίζεται με τη μητρική, είναι, όμως, πολύ σχετική μ’ αυτήν· αυτή και μόνο είναι ο Παράδεισος.

Το βιβλίο αρχίζει με ένα ποίημα που ο Hodgson αφιερώνει στον πατέρα του και τελειώνει με ποίημα για την οδύνη της χαμένης αγάπης.

Παπούτσια των νεκρών

Οδύνη