Η Κομοτηνή μου

ο τόπος που πατρίδα μου 

τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης

Όταν έδινα εξετάσεις για το πανεπιστήμιο ευχόμουν, αν τελικά περνούσα, να περάσω στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Τελικά πέρασα στη νομική σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Καλύτερα! Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλές φορές ένιωσα ευγνωμοσύνη για εκείνο το λαθάκι στα Λατινικά ή στα Αρχαία, που μου έκοψε μονάδες κι αντί για τη Θεσσαλονίκη μ' έστειλε στην Γκιουμουλτζίνα.

Βρέθηκα σε μια πόλη με σοκάκια, χαμηλά σπίτια, μαχαλάδες, καφενέδες, μιναρέδες και πανεπιστήμιο, 815 χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό μου και ήμουν δεκαοχτώ χρονών. Βουρ!

Στην Κομοτηνή βρήκα τη μικρογραφία της πολυχρωμης Θεσσαλονίκης που γνώρισα αργότερα: τη συνύπαρξη χριστιανών, μουσουλμάνων, εβραίων, αρμένηδων... Κάποτε έμεινα στην άκρη της παλιάς αρμένικης γειτονιάς, έκανες δυο βήματα κι έβγαινες σε αγρούς, άλλοτε μέσα στα τούρκικα και μια εποχή κοντά στη στρατώνα. Σπούδασα σε μια πολύχρωμη πόλη. Από το πανεπιστήμιο αποκόμισα ένα πτυχίο. Από την Κομοτηνή έναν κόσμο. 

Προσφυγικό σπίτι στην αρμένικη γειτονιά.

Μην το ψάχνεις, δεν υπάρχει.

Αυτοί οι δρόμοι ήταν η καθημερινότητά μου. Όταν ζεις μέσα σε τέτοια ομορφιά, γίνεσαι καλλιτέχνης. Σ' αυτές τις γειτονιές γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες της ζωής κι άρχισα να μαθαίνω πόσες γωνιές έχει ο κόσμος.

Σε ένα συναπάντημα απ' το πουθενά ο εκδότης της εφημερίδας Ιλερί (Εμπρός) έδωσε σε μια κοπελίτσα που ζωγράφιζε μία συμβουλή: «Όταν θα αποτυχαίνεις, θα βάζεις το κεφάλι κάτω και θα ξαναζωγραφίζεις». Ευχαριστώ. Δεν την ξέχασα ποτέ. 

Η πλατεία της Κομοτηνής στις αρχές του '80.
Φωτισμένη και τεράστια.

Κάτω από το πιο ψηλό δέντρο ήταν (είναι;) το καφενείο ο Πλάτανος.

Ήταν τούρκικο καφενείο και πρόσφερε καφέ, τσάι και «μπερδεμένο».

Ο σταθμός του τρένου.

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας είπε σε μία συνέντευξη το 2003 ότι η Κομοτηνή έχει περισσότερους ανθρώπους απ' όσους είναι γραμμένοι στα επίσημα χαρτιά της. Όλους όσοι πέρασαν από κει και την έχουν πάντα μέσα στην καρδιά τους. Δίκιο έχει!  

Και τ' απογεύματα στα τούρκικα στενά, 

ένα γραμμόφωνο να κλαίει για τα μεράκια...

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας

ΚΛΙΚ

η Στέλλα Χασκήλ

ΚΛΙΚ

και η Gulden Karabocek

ΚΛΙΚ

και

ΚΛΙΚ 

Το 1999 ανέλαβα την εικονογράφηση και την καλλιτεχνική επιμέλεια μιας σειράς βιβλίων του προγράμματος εκπαίδευσης των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Η δουλειά αυτή έγινε με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, γιατί μου έδινε τη δυνατότητα να προσφέρω με τη σειρά μου κάτι στον τόπο που με περισσή αγάπη με φιλοξένησε, και μάλιστα στο πιο ευαίσθητο κομμάτι του, στα παιδιά.

ΚΛΙΚ

Δανείστηκα τις φωτογραφίες από τη σελίδα του fb «Κομοτηνή παλιές φωτογραφίες - Komothnh palies foto». Την πρώτη και την τελευταία αγνοώ πού τις βρήκα.